این هفته بوی دیگری میاید.ما که بچه بودیم ولی لرزش بمب باران های تهران را که در بقل مادر بودم با تمام وجود حس میکنم-دل نگرانی‌های آن روزهای مادر و لب خند های همراه با رفتن پدر را نیز این روزها حس میکنم.

این هفته هر جا میروم بوی گونی و خاک را حس میکنم.بوی اسپند و دود راهی کردن رزمنده ها را حس میکنم و بوی اسپند و دود همگام با تابوت های سرخ رنگ را حس میکنم.

آن روزها دروازه شهادت داشتیم اما حالا معبری تنگ دل را باید صاف کرد

با چند طرح تا آخر ایستاده ایم به روز هستم فعلا دو تا از طرح ها رو میزارم

امیدوارم مورد قبول آن کس که باید، واقع شود

—

عکس برام جالبه یک فرمانده در حال صحبت کردن با تعداد کمی از نیروهاش میشه خستگی ومقاومت رو توی چهره ها دید

یا علی مدد

صلوات فراموش نشه

.

.